Ik bruis.
Ik voel het. Van boven tot onder. Van mijn kruin tot het puntje van mijn tenen. En dat is in mijn geval een hele afstand.
Ik bruis. Van de ideeën. Maar slaap daardoor de laatste tijd wel slechter dan eerst. En slechter ook dan gewenst. Want die ideeën hebben de gewoonte om ‘s nachts op te spelen. Mij ruw uit mijn eerste slaap wakker te schudden.
En mij wakker te houden.
Ideeën die elkaar vervolgens om het hardst bevechten. Om maar zoveel mogelijk aandacht van mij te krijgen. Om ook de volgende dag te worden herinnerd. En ook de volgende dag te beklijven.
En juist dat lukte hen tot voor kort maar niet. Want de volgende dag nam de nuchtere kijk op dingen het stokje moeiteloos over van de sluimerende ambities. Van de wilde ideeën, die overdag in ruste waren of vertrokken – naar ergens ver weg – om zich op te laden voor de nacht die komen zou. En opnieuw de strijd om aandacht aan te gaan.
Maar er is iets veranderd.
De ambities hebben aan kracht gewonnen. De ideeën zijn ook overdag steeds vaker wakker. Hebben minder slaap nodig, zo lijkt. En laten mij ook overdag bruisen.
Mooi. Want dan is het nu tijd om stappen te zetten. Hoog tijd. Eindelijk.
De eerste stap is inmiddels al enkele maanden in voorbereiding geweest. Deze week is hij definitief gezet.
Rapapapa … Rapapapa …
Met trots kan ik melden dat …
Wacht, dat houd ik nog heel even voor me. Ik moet natuurlijk ook weer niet gelijk gaan overdrijven.
Als we een week verder zijn, vertel ik je meer.
Ik ben benieuwd!!