Afgelopen maandag. De start van een nieuw leven.
De dag ervoor had ik mijn laatste voetbalwedstrijd op zondag gespeeld. Na twaalf jaar in de selectie te hebben gespeeld en negen jaar in het derde, gaan de zondagse schoenen de wilgen in. Om te worden ingeruild voor mijn zaterdagse kicks. Oftewel: van Erp 3 naar de Veteranen, die hun potjes op de late zaterdagmiddag afwerken.
Een vreemd, hol gevoel deze maandagochtend in mijn buik en hoofd.
Weemoedig denk ik terug aan de vele voetbalzondagen die me bij zijn gebleven. De memorabele wedstrijden. De dribbels. De slidings. De goals. En de blunders ook.
Flarden van voor en na wedstrijden schieten links en rechts aan me voorbij. De stoere praat. De wilde verhalen. De smeuïge anekdotes. De goede gesprekken soms ook. De grappen die alleen wij grappig vonden. De momenten dat onnozel werd gedaan en tranen werden gelachen.
Het zit erop. Het zit er nu echt op.
Voetballers die in al die jaren als vrienden werden. Die je maar al te vaak hebt uitgelachen om hun eigenaardigheden. En die jou maar al te vaak om de jouwe hebben uitgelachen. Oude rotten en jonge jongens, allemaal één; zowel op het veld als daar buiten.
Een team waren we. Een hecht team. Een kampioensteam bovendien dit jaar. En een team dat afgelopen zondag, nadat de laatste wedstrijd was gespeeld, maar met moeite afscheid kon nemen van de kantine. Of van elkaar? Dat als laatste van iedereen de deur achter zich dichttrok. Stuk voor stuk dronkenmanspraat uitkramend dat het daglicht al niet meer kon en ook al niet meer wilde verdragen.
Wat was het een mooi seizoen. Wat hebben we bij vlagen goed gevoetbald. Heel goed. En wat hebben we in al die jaren veel gelachen. Heel veel.
Het was een mooi stel. Met een harde kern van zachte jongens. Van goedzakken en grappenmakers. Van werkers en virtuozen. Van vaders en flirters.
De tijd is gekomen om een stapje terug te doen. Minder trainen. Minder voetballen. Minder verplichtingen vooral. En daardoor meer vrijheid. En meer tijd automatisch ook voor andere dingen.
Kortom, het nieuwe leven wacht.
En aan alle mooie dingen komt nu eenmaal ooit een einde, houd ik mezelf deze maandagmorgen nog maar eens als excuus voor mijn stoppen voor. Maar het excuus wil deze morgen maar niet indalen. Het holle gevoel in de buik en het hoofd blijft.
Heb ik gisteren dan toch iets te veel kampioensnat gedronken?
Of zouden het de symptomen van de veteranenziekte zijn …?
