Nog heel even. Lang zal het ons niet meer gegund zijn. Dat laatste bijzondere momentje van de dag. Van hun dag. Het moment dat het bedtijd is. Plassen, tanden poetsen, pyjama aan en dan … voorlezen. Eén verhaaltje. Iedere avond. Nooit meer. Vijf minuutjes. Soms tien. Afhankelijk van het boekje dat ze uit hebben gekozen.
Bij oudste van acht is het ritueel van het voorlezen, dat al begon toen ze nog baby was – inmiddels ruim acht jaar geleden – afgeschaft. Zij leest zelf. Lampje aan. Onder de dekens. En dan een kwartiertje lezen. Het moment dat ze tot rust komt. Eindelijk.
Mooi natuurlijk om te zien dat ze zich net zo in boeken kan verliezen als dat ze dat in films doet, maar het maakt het moment, dat laatste moment van de dag, voor ons al niet meer zo speciaal. Een kus. Daar blijft het bij. En ook die staat serieus op de tocht.
Met jongste is het nog zoals het altijd was. Samen op bed. Zij kijken. En wij lezen. Heel af en toe was zij het al die las. Uit ‘Bobbi is zijn knuffel kwijt’. Een boekje dat we haar zo vaak hadden voorgelezen, dat ze de woorden kon dromen en zij het ons wel eens voorlas. Of eigenlijk: het ons voordroeg. Want ze las niet, maar lepelde de zinnen en woorden feilloos op uit haar geheugen.
Nog een paar maanden en ze is kleuter af.
Om zich daar alvast op voor te bereiden, is ze op eigen initiatief gestart met lezen. Door te vragen welke letters het waren die ze zag. Aan ons of haar oudere zus. Telkens weer. Om daarna zelf te gaan combineren, waardoor letters woordjes werden; en woordjes zinnen.
Het is waarschijnlijk nog maar heel even dat ze ’s avonds voor het slapen gaan naar het provisorische boekenkastje op de overloop schiet dat wij in elkaar hebben getimmerd. Nog maar heel even dat ze ons het boekje met een grote glimlach aanreikt, om daarna dicht tegen ons aan te kruipen. Nog maar heel even dat ze luistert. Naar ons. De stemmetjes die we erbij verzinnen. Dat ze kijkt. Naar de gebaren die we maken of het gezicht dat we opzetten om het verhaal spannender, vrolijker of luchtiger te maken. Nog heel even dat ze naar de tekeningen wijst. Dat ze lacht om de grappen en fratsen van de hoofdpersoon. En dat ze vraagt. Om nog een verhaaltje.
Nog heel even. Dan is ze kleuter af, gaat ze naar groep 3 en is voorlezen voor ons misschien wel een gesloten boek.
