Een paar dagen geleden was ik zelf een keer het ‘slachtoffer’ van een interview: een Neerlandica in opleiding had als opdracht om iemand uit de mediawereld te interviewen. En waar haar collega-studenten het moesten doen met gesprekken met gelouterde journalisten van grote kranten, had zij het ‘voorrecht’ om mij te mogen interviewen als journalist in het algemeen en uitgever van de Erpse Krant in het bijzonder.
Leuk gesprek werd het.
Een gesprek dat over mij ging. Over mijn keuzes. En mijn ambities.
Eén vraag in het bijzonder vond ik heel mooi. Of ik, terugkijkend op de vijftien jaar dat ik inmiddels schrijf, dingen anders gedaan zou hebben?
Ja, absoluut, was mijn antwoord, dat tot mijn eigen verbazing heel resoluut werd gegeven.
Ik zou mezelf nog eerder uit de wachtstand hebben geduwd en vaker het heft in eigen handen hebben genomen. Ik zou eerder een stuk bescheidenheid overboord hebben gegooid en me met meer vertrouwen en meer lef tot opdrachtgevers hebben gericht voor wie ik graag had willen werken. Ik heb altijd heel goed geweten wie ik ben, maar zou eerder hebben willen weten wat ik wil ‘worden’. Ik zou daarin eerder ook knopen hebben willen doorhakken.
Maar, zei ik, ik zou vooral ook heel veel hetzelfde hebben gedaan.
Want al die twijfels en onzekerheden die ik ooit had (en soms nog wel eens heb), al die gemiste kansen misschien ook wel, wegen niet op, voor geen goud, tegen het voorrecht dat ik altijd heb gevoeld, en nog steeds voel, iedere dag weer, om van huis uit te mogen werken. ‘Gewoon’ vanuit een eigen kantoor in de tuin. Het voorrecht om al vijftien jaar fulltime met schrijven mijn geld te kunnen verdienen en mijn gezin te kunnen onderhouden. Het voorrecht als journalist/columnist/copywriter zo veel mensen te mogen ontmoeten. Zo veel werelden te mogen ontdekken. En zo veel verhalen te mogen horen. Het voorrecht ook om professioneel creatief te mogen zijn.
Hoe bijzonder, realiseerde ik me na het gesprek, dat een paar ‘simpele’ vragen je zo tot nadenken kunnen zetten, zo veel los kunnen maken, je zo dankbaar kunnen maken en je zo veel energie kunnen geven ook.
En opnieuw voelde ik me bevoorrecht. Want dat is dus misschien wel precies ook wat ik al vijftien jaar bij andere mensen teweegbreng …
Mooi vak heb ik!
leuk om weer eens iets van jou te lezen! en mooi hoe een student jou zomaar deed realiseren dat jouw gazonnetje er mooi groen bij ligt!
Nou mijn echte gazon nog. Dat wordt een grotere uitdaging ;-)