Ik ‘besta’ vijftien jaar. Natuurlijk ging ook mijn column in de krant van deze week daarover:
Ik ben er nog niet helemaal over uit wat ik ervan moet denken.
Afgelopen maandag bestond ik vijftien jaar. Dat wil zeggen: het was die dag precies 15 jaar geleden dat ik naar de Kamer van Koophandel reed om te vertellen dat ik het voortaan zelf ging doen. Freelance. Als tekstschrijver en journalist. Zonder plan. Maar met gruwelijk veel zin om er iets moois van te gaan maken.
En dus was ik ineens ondernemer.
Er kwam sindsdien van alles op mijn pad. Gave opdrachten. Maar ook opdrachten waar ik me doorheen moest slaan en bijten. Ik heb vaak lol gehad in wat ik deed. Maar me ook wel eens groen en geel geërgerd. En meer dan eens ook keihard mijn kop gestoten.
Maar het mooie was: ik voelde dat ik groeide. Ik werd steeds beter. Steeds behendiger in wat ik deed. Commercieel steeds gewiekster zelfs ook. Ik groeide ook als ondernemer. Ging niet alleen meer teksten schrijven, maar ook meer uurtjes.
Had ik een voorbeeld?
Ach, nee. Eigenlijk niet. Ik hoefde geen grote jongen te worden, want dan hoefde ik hem ook niet uit te hangen. Ik droomde niet van geld, macht of status. En nog steeds niet.
Maar … dat neemt niet weg dat ik me afgelopen maandag in alle bescheidenheid wel degelijk trots voelde met het bereiken van die mijlpaal. Ik had het hem toch maar mooi geflikt. Dat gevoel.
Maar ja, dan krijg je dat cadeau. Van oudste. Die tekening. Dat vergelijk.
En kijk, ik weet ook wel dat de Kamer van Koophandel mij er niet bij zal slepen als ultiem voorbeeld van een geslaagd ondernemer. Dat ik nooit met de koning mee op handelsmissie zal mogen. En dat ik ook nooit de Quote 500.000 binnen zal denderen.
Maar stiekem had ik gehoopt dat ik iets verder zou zijn dan hoe oudste me kennelijk ziet.
Ik kreeg maandag een tekening. Een mooie tekening. Echt waar. Had ze knap gedaan. Maar ze had daar heel veel persoonlijkheden kunnen tekenen. John de Mol bijvoorbeeld. Dat is toch ook een mediatycoon. En dan daaronder, als kwinkslag, de tekst: Jeroen de Mol.
Was leuk geweest. En zeker weten dat ik me gevleid zou voelen.
Of, heel actueel, een tekening van Drs. P, de dichter en woordkunstenaar die zaterdag overleed. Met daaronder dan de tekst Drs. Jeroen. Of Drs. J. Veel te veel eer. Ik weet het. Maar van de andere kant: ik werd maar één keer vijftien. Toch?
‘Maar papa, jij hebt de Erpse Krant. En deze heeft toch ook zijn eigen blad.’
Ze moet ongetwijfeld even mijn teleurstelling hebben gezien toen ik zag wie ze had getekend en met wie ik werd vergeleken.
‘Ja, dat klopt, meisje. Dankjewel. Heb je mooi gedaan. Echt mooi.’
Hij hangt nu op kantoor. De tekening van Donald Duck. Met daaronder de tekst: Jeroen Duck.
ahh, ook mooi! en gefeliciteerd met die vijftien, mag je inderdaad trots op zijn!