Het mooiste aan mijn vak is eigenlijk niet het schrijven. Het is het ontdekken, het leren, het ontmoeten.
Iedere dag is anders. Andere mensen. Andere gesprekken.
Soms zijn die gesprekken heel amicaal, soms heel zakelijk. Soms zijn de ontmoetingen heel inspirerend, soms redelijk taai. Soms heb je direct een klik met de mensen, soms duurt dat wat langer.
Het mooiste interview dat ik deze week had, is het gesprek met Door Fransen. Zij is redacteur van het boek ‘Ik puber.’, dat aanstaande zaterdag uitkomt, en waarvoor zij samen met Ellen Martens en Mariëtte Wijne 40 jongeren van 15 jaar uit heel Nederland heeft gefotografeerd en gesproken.
“Ooit waren ook wij pubers”, vertelt ze. “Opstandig, eigenwijs, onzeker, vol dromen, enz. Nu zijn we ouders en boeit en frustreert die leeftijd ons tegelijkertijd. Met heimwee kijken we op die leeftijd terug, maar met zorg kijken we naar onze eigen puberende jongeren.”
Het werd een gesprek over opvoeding, over de invloed van je afkomst op je carrière, over je nek durven uitsteken, over je eigen pad durven trekken, enz.
Gaaf. Dat zo’n interview je weer een boost kan geven!
Een tekstschrijver is een creatief. Moet rebels zijn. En rebels blijven. Vind ik. Je mag niet indutten. Nooit. Je moet anders durven denken. Anders durven doen. In iedere opdracht. Vrijer. Losser. Nog verder van de gebaande paden af durven gaan.
Wil je niet verzanden in het geijkte schrijfwerk, wil je je blijven onderscheiden, dan zul je ergens puber moeten blijven.
Mooi toch, dat zo’n gesprek tot zo’n zelfinzicht leidt?!
Het schrijven van het artikel is dan eigenlijk nog maar bijzaak ;-)
