‘Pap, wist je dat een piemel van een man gemiddeld 17 tot 21 centimeter groot is?’
‘Ehm … sorry?’
‘Dat vertelde de juffrouw vandaag.’
Voordat je van je stoel valt van verbazing
: het is op school de week van de lentekriebels. Kinderen krijgen de hele week extra les over het menselijk lichaam, over relaties en over seksualiteit.
De piemel werd maandag tijdens het avondeten door oudste ter sprake gebracht.
En ik dacht nog: fijn dat dit kan. Fijn dat we zo open over dit onderwerp kunnen zijn. Sterker nog: het was toevallig een paar dagen terug nog in het nieuws: dat het zo belangrijk is voor kinderen om het thuis met je ouders over je lichaam en over seks te kunnen hebben. Dat zou hen zekerder maken over hun lichaam en zou zorgen dat ze ook hun verstand gebruiken bij keuzes waar ze voor komen te staan.
(Al dacht ik eerlijk gezegd tegelijkertijd ook precies hetzelfde als wat jij nu denkt: WTF, 17 – 21 centimeter!?!?)
Een beetje ongemakkelijk werd het echter wel toen jongste zich er mee ging bemoeien. Rekenen gaat haar meestal goed af, maar meetkunde is nog niet haar sterkste punt, merkte ik.
‘17 tot 21 centimeter?’, vroeg ze. ‘Dat is zo groot’, en ze spreidde haar armen zo ver mogelijk uit elkaar.
‘Nou, dat lijkt me sterk’, zei ik. ‘Denk nog maar eens een keer goed na …’
Dat had ik niet moeten zeggen.
Ze sprong op, snelde naar de kamer en kwam terug met een liniaal van dertig centimeter. Zorgvuldig werd vervolgens de zeventien centimeter opgezocht. Om nog een beter beeld te krijgen van hoe groot dat is, werd de liniaal naast de fles ranja gezet die op tafel stond om de yoghurt lekkerder te maken.
Die mat precies 21 centimeter, zag ze.
‘Dat is met dop erbij’, zei ze.
Ik schoot nu keihard in de lach.
‘Dat mag ik toch echt hopen’, zei ik. ‘Maar dat moet je anders nog maar eens aan de juffrouw vragen …’
