‘Hoe was dat nou om trouwambtenaar te zijn’, kreeg ik de afgelopen weken verschillende keren de vraag.
‘Ik weet het niet’, zei ik dan met een gezicht vol twijfels. En even voor de duidelijkheid: dan trek ik de linkerhoek van mijn mond omhoog en knijp op hetzelfde moment mijn linkeroog dicht. Doe maar eens. Ziet er heel twijfelachtig uit.
Dat even tussendoor.
‘Voelde zo raar’, zei ik.
‘Dat je die dag officieel ambtenaar bent. Ik had echt het gevoel dat ik er om tien uur ’s morgens al een werkdag op had zitten …’
Om dan direct serieus te worden, zoals het een goed ambtenaar betaamt. Want heel eerlijk: ik heb er vorige week al over willen schrijven, maar vond de woorden niet. En nog steeds niet eigenlijk. Het was een eer om twee mensen te mogen trouwen. Dat sowieso. Het was met een gulle lach. En een ingehouden traan. Even slikken af en toe. En weer doorgaan. Warm van binnen. Maar kippenvel op de armen.
Het was een uur dat volledig in dienst stond van het bruidspaar. Een ceremonie waarvan ik elk moment en elke emotie zo weer op kan roepen. Een uur dat op mijn lijstje van onuitwisbare herinneringen komt te staan.
En een uur dat me wat heeft geleerd.
‘Wist jij’, zei ik deze week tegen oudste. ‘Dat elf het gekkengetal is?’
Wist ze niet. En dus vertelde ik haar waar dat vandaan komt. En, omdat ze zelf elf is, dat ze geacht wordt om gek te doen. Zing wanneer het jou uitkomt, zei ik haar. Spring wanneer het jou uitkomt. En laat je vooral niet tegenhouden door wat anderen daar van zeggen of denken. Jij bent immers elf. Je moet. Je kunt niet anders. Je hebt de gek in je zitten.
‘En wat als ik over een paar maanden twaalf word?’, vroeg ze.
Dan verandert er niks, antwoordde ik. ‘Ik hoop dat de gek bij jou blijft. De rest van je leven. Dat je de dingen die je doet serieus doet, vol overtuiging, maar niet te serieus neemt. Dat je niet luistert naar wat anderen je opdragen, behalve als je vader en moeder dat doen, maar luistert naar wat je hart je zegt. Dat je zingt wanneer het jou uitkomt. En springt wanneer het jou uitkomt.’
‘Doe jij dat ook’, vroeg ze.
Ja, zei ik vol overtuiging. Maar nog niet altijd, voegde ik er eerlijk aan toe. Want ik vind mijn werk hartstikke leuk om te doen, maar ik zou nog meer de dingen willen doen waar ik ook echt voldoening uit haal.
‘Zoals mensen trouwen?’ vroeg ze.
‘Bijvoorbeeld’, zei ik. ‘Maar ik heb één geluk: vanaf volgende week mag ik officieel weer gek doen. Dan word ik 44 …’
