Deze week kreeg ik de kans om een column voor te dragen tijdens de Open Coffee Revuss in Veghel. Een column waarin ik het Veghelse onder de loep en op de korrel mocht nemen. Heb ik leuke reacties op gekregen. Fijn.
Sowieso was het evenement gezellig. Lekkere koffie (thx Alex), enthousiaste mensen en dus ook goede praat.
Voor de Erpse Krant schrijf ik al enkele jaren zonder enige regelmaat een column over persoonlijk lief en leed. Niet te serieus. Vooral niet te serieus zelfs. Deze keer ging hij over de column die ik deze week voor mocht dragen tijdens Open Coffee Revuss in Veghel.
De afgelopen jaren kwam de column niet verder dan het papier waarop de krant wordt gedrukt. Maar waarom zou ik die op deze plek niet ook de www inslingeren? Bij deze dus: een column over een column.
Fijn …
Iedere avond hetzelfde ritueel. Al bijna vijf jaar lang. Rond de klok van zeven gaan we naar boven. Ze trekt haar pyama aan, poetst haar tanden, doet een plas en … zoekt uit haar eigen boekenkastje een boekje uit om die aan mij te geven. Vaste prik voor het slapen gaan: voorlezen.
Het is een van de meest bijzondere momenten van de dag. Samen op de rand van het bed. Zij met haar verfomfaaide knuffel in haar hand, ik met het dolgebladerde boek in het mijne. Eindelijk een moment van rust, aan het eind van een lange dag vol indrukken.
Verhaaltjes over Hazeltje, die zijn vader wil vertellen hoeveel hij van hem houdt. Over Kleine Beer, die niet kan slapen. Of over Pinkeltje, die zich weer eens stevig in de nesten heeft gewerkt. Ik lees voor. Zij luistert. Aandachtig. Het verhaal is niet eens spannend, maar voor haar wel.
Als het verhaal uit is, kijk ik haar aan. Ze poetst door haar ogen. Ze is moe. Een knuffel volgt. Een snelle kus. Ze draait zich om. En ik hoor een vermoeid ‘truste’.
Fijn … ze gaat slapen.
Twee weken geleden werd ik benaderd om eens een column voor te komen lezen voor een groepje van ondernemers die elkaar maandelijks treffen. Een column waarin ik het reilen en zeilen in het Veghelse onder de loep en op de korrel zou nemen. Leuk. Ik stemde in.
Afgelopen dinsdagochtend las ik daar voor. Met bijna vijf jaar voorleeservaring, maar niet echt op mijn gemak. Niet vertrouwd zittend op de rand van het bed, maar staand, vol in het aanzicht. Geen grut in pyama dat dicht tegen mij aankruipt, maar zo’n zestig onbekende ondernemersogen die zich op mij priemen.
Ik lees. Sneller dan anders. Sneller dan ’s avonds. Geen gekke stemmetjes. Geen typetjes waar ik me achter kan verstoppen. Maar enkel mijn eigen stem. Geen boek dat zichzelf al had bewezen als voorleesboek, maar een column van eigen hand, voor het eerst de wereld in geslingerd. Niet eens spannend, maar voor mij wel.
Het verhaal is uit. Na ruim vijf minuten. Ik kijk mijn publiek aan. Zie een glimlach. Mensen die zich weer naar hun koffie toedraaien. En hoor een gemeend ‘bedankt’.
Fijn … ze slapen niet.
Hoi Jeroen,
Een was een leuk stukje, niet om bij in te slapen, maar zo op de ‘vroege’ ochtend, zou je dit dan ook beter een wakker-worden-verhaaltje kunnen noemen. Gelukkig niet in de stijl van Jochem Meijer ;-).
Ik hoop trouwens met jou dat het Veghelse straatbeeld niet bepaald gaat worden door de leverancier van corrigerend ondergoed…
Groet Peter.
Ha Jeroen,
Het was zeker niet een column om bij in slaap te vallen. Behalve dat er geglimlacht werd, was voor sommigen die over iets meer inside informatie beschikten het een hele grappig column.
Ik heb er enorm van genoten en heerlijk gelachen. Een goed begin van de dag.
Groet,
Anja
Hoi Anja, Peter
Bedankt voor jullie spontane reacties. Ik kende het Open Coffee fenomeen nog niet, maar moet zeggen dat het een heel geslaagde ochtend was. Dus Anja, bedankt voor de uitnodiging. Volgende keer ben ik er weer bij.
Groeten,
Jeroen