Kijk, ik ben een dorpsjournalist. Ik ben van het kleine, kneuterige nieuws. Daar ga ik goed op.
Dus eigenlijk had het mijn interesse niet. Totaal niet zelfs.
En toch keek ik. Zondagavond. Vlak voordat Nederland en Spanje pennanties gaan nemen. Even overleg: wie gaat ze nemen? Daarna tossen. Dat hoef ik niet te zien. Dus zap ik snel een keer rond en kom uit bij Shownieuws. Jake Paul had zijn vriendin ten huwelijk gevraagd en bij het roddelprogramma wilden ze wel eens weten hoe duur die ring was.
Ze hadden een juwelier in Nederland gebeld, die kwijlend – de trots dat zij was gevraagd om haar oordeel te vellen droop er van af – vertelde over de 4c’s waaraan je de waarde van een ring af kon meten, maar die er mee eindigde dat ze totaal geen idee had wat de ring zou kosten.
‘Maar wij zouden Shownieuws niet zijn als we niet verder gegaan waren’, pocht de verslaggever.
Een ringendeskundige uit Engeland wist het hen wel te vertellen: zo’n 6 à 7 ton.
Absurd, denk ik. Maar goed: die mensen leven in een compleet andere wereld dan ik. Laat ze lekker. Al denk ik tegelijkertijd: die deskundige doet ook maar een gooi met zijn natte vinger!
Ik vind het totaal niet interessant wat die ring heeft gekost, wil het eigenlijk helemaal niet weten ook, maar ben desondanks blijven hangen en zie als ik terugga naar het voetbal dat ik de eerste penalty van Nederland heb gemist…
Het irriteert me.
Het fascineert me.
Dat je als ‘journalist’ op dit nieuws jaagt. Nieuws dat er totaal niet toe doet. En toch willen we het weten. Toch blijf ik hangen.
Dit weekend heb ik het boek De Sleutels van het Huis gelezen. Een dagboek uit Gaza, geschreven door de journalist Sami Al-Ajrami. Hartverscheurend om te lezen hoe een compleet land wordt verwoest, een bevolking wordt ontheemd, wordt uitgeput, wordt vermoord … alleen om een groep terroristen te kunnen pakken.
Kijk, dán ben je journalist. Als je je verantwoordelijkheid pakt, met gevaar voor eigen leven. Als je verhalen deelt die er toe doen. Die je aan het denken zetten. Die impact hebben.
En ik?
Ik heb gisteren mijn eigen moment of impact. Twee weken terug ging ik als dorpsjournalist op bezoek bij een repetitie voor de uitvoering van The Passion in de kerk in Boerdonk. Ik schreef er een verhaal over. En maandag krijg ik te horen dat het ene verhaal in de Erpse Krant er voor heeft gezorgd dat de voorstelling ram uitverkocht is en dat er een tweede voorstelling komt.
Het is maar heel klein wat ik doe, als dorpsjournalist. Het gaat de wereld niet veranderen. En toch geloof ik, wil ik geloven, dat het er toe doet wat ik doe.
En hé, wie weet, vraagt Jutte mij als trouwambtenaar. Dan beloof ik je dat ik Jake eens zal vragen wat die ring nu echt heeft gekost. Dan ben jij daarna de eerste die het hier leest …
Geef een reactie