Hij doet zijn verhaal, ik heb mijn verhaal

‘Heb je anders zin in een kop koffie …?’

Het is dinsdagochtend, iets na negenen. Ik ben met het opmaken van de krant van deze week bezig, maar eigenlijk … mis ik nog een verhaal.

Mijn streven is om elke week minimaal één, liefst meer artikelen vanuit de redactie te schrijven. Gewoon om de krant meer dan een publicatiebord te laten zijn, een echte krant, met het stempel van de redactie daarin.

Maar deze week is er niks op mijn pad gekomen.

En dan belt Arjan. Over dat hij een cursus gaat geven. Over hoe je weer dichter bij jezelf kunt komen, bij je oer-ik, en van daaruit te leven.

‘Leuk’, zeg ik. ‘Wil ik met alle plezier wel iets over schrijven. Kan deze week nog … Vertel maar.’

Hij start zijn verhaal, maar beseft zelf ook dat het een tikkeltje onsamenhangend klinkt aan de telefoon. En dus vraagt hij of ik tijd heb voor een kop koffie.

Half uurtje later ben ik bij hem thuis.

Hij doet zijn verhaal. Goed verhaal, waar ik me helemaal in kan vinden. Dat het fijn is dat je vanuit je authentieke zelf kunt leven, maar van daaruit ook kunt werken.

Ik vertel hem kort dat het voor mij ook wel een zoektocht is geweest. Dat ik jarenlang naast de krant veel copy heb gedaan, vaak ook copy waar ik niks mee had, voor klanten waar ik niks mee had, schrijven op de automatische piloot, me verbijtend, vloekend soms zelfs achter mijn toetsenbord. Dat ik op een gegeven moment knopen door heb gehakt, wat ten koste ging van mijn inkomsten, maar wat uiteindelijk positief heeft uitgepakt, omdat ik nu én doe wat ik leuk vind én daar een kostje mee verdien; niet perse als de ondernemer die in de ogen van de buitenwereld succesvol is, maar als creatieve zelfstandige die zijn eigen broek op weet te houden.

Nou ja, hij doet zijn verhaal, ik heb mijn verhaal. Mooi gevalletje van één en één is twee.

En mooi zoals hij ons gesprek dan afsluit: ‘Jij hebt die cursus in ieder geval niet nodig …’