Jeroen Vissers

dorpsjournalist, trouwambtenaar en schrijver die al meer dan 20 jaar op het punt staat om door te breken

  • Ondernemen is keuzes maken

    Ik sta voor keuzes: het is hartstikke druk. Deze week bijvoorbeeld heb ik vier afspraken gehad met (potentiële) nieuwe klanten. Twee daarvan zijn al definitief opdracht, de andere twee voelen goed. Maar toch … keuzes. Ik tik mijn vingertoppen blauw aan de meest uiteenlopende teksten; voor de meest uiteenlopende klanten. Leuk. Maar af en toe…

  • Mijn nieuwe collega: Dré

    Na ruim tien jaar alleen te hebben gewerkt, eindelijk weer een collega op kantoor. En wat voor een. Een hartveroveraar pur sang, die met zijn zwoele oogopslag al menig vrouwenhart – en mannenhart – heeft doen smelten. Een stoere gast. Onverschrokken. Maar met een héél klein hartje. Mag ik u voorstellen: Dré. Hij moet nog…

  • ‘Kan jij overal over schrijven?’

    Gisteren heb ik een pakkende tekst voor de website van een elektro-installateur afgerond, vandaag heb ik voor een vakblad een serieus artikel over de gezondheidsaspecten van de wortel geschreven en morgen begin ik aan een wervende mailing voor een leverancier van kunstgras. Even een indruk van mijn werkzaamheden deze drie dagen. Mensen verbazen zich wel…

  • Column – veranderd

    Vrouwen. Het duurde even voordat ik ze in de smiezen kreeg. Andersom duurde dat zelfs nog een hele tijd langer. Maar sinds we elkaar beter hebben leren kennen, ben ik me steeds meer bij hen thuis gaan voelen. Tegenwoordig leef ik zelfs hele dagen tussen de vrouwen. Als vader van twee dochters. Maar ik heb…

  • Drie voltreffers deze week

    Het is altijd leuk om enthousiaste feedback te krijgen van klanten. Je hebt een creatief vak. Dat wil zeggen dat je je redelijk kwetsbaar opstelt. Want dat wat jij maakt, is jouw werk. Kritiek op je werk, is kritiek op jou. Althans, zo voelt dat. Andersom geldt natuurlijk hetzelfde: als mensen enthousiast zijn over wat…

  • Column – Geef ze één vinger …

    De eerste maanden dat ik haar naar school bracht, liepen we hand in hand. Vaste prik. Het hele eind. Want die grote hand voelde veilig. Die beschermde haar tegen het nieuwe en liet haar voelen dat ik dichtbij was. Maar die nieuwe wereld van de ‘grote school’, waar ze zolang naar had uitgekeken en naar…