Als je zomaar wat doet

En ik wist het al.

Geleerd in het werk.

Dat je keuzes moet maken. Omdat je anders niet alles goed kunt doen. Tot voor een tijdje terug deed ik copy, had ik de krant en was ik babs. En in alle drie wilde ik het goed doen. Dat kan niet. Dat is te veel. Tenminste, voor mij.

Wist ik al langer.

Regelmatig schreef ik ‘vroeger’ weer nieuwe teksten voor deze website. Om te proberen te vangen wat ik deed. Omdat ik dacht dat dat moest: dat je je bezoekers meeneemt in je diensten. Intussen geloof ik daar niet meer zo in. Of in ieder geval: past dat niet meer bij mij.

In een van die versies van mijn eigen webteksten had ik een quote staan van een Franse komiek: ‘C’est en faisant n’importe quoi que l’on devient n’importe quie.’

Google Translate vertaalt hem als volgt: ‘Door iets te doen word je iets.’

Dat suggereert dat je ergens voor moet gaan om iets te kunnen bereiken.

Zelf heb ik hem altijd anders vertaald of geïnterpreteerd:

‘Als je zomaar wat doet, word je ook zomaar iemand.’

Dat was mijn motto, zo schreef ik op mijn site. Ik geloofde daar ook echt in. Ik wilde niet zomaar iemand zijn. Want ‘zomaar’ klinkt zo middelmaat. Zo weinig ambitieus.

En toch handelde ik niet naar dat motto. Het werk kwam zoals het kwam. Belde een klant met een opdracht, dan zei ik ja, hoe druk ik het ook had en ongeacht of ik de klus leuk vond. Ik heb serieus ooit eens 28 pagina’s met instructies voor het opzetten van een zwembad geredigeerd. En prima hè. Niet ik dat dat te min vond. Helemaal niet. Maar als je dan op je site die quote hebt staan …

Als je zomaar wat doet, word je ook zomaar iemand.

Dus wil ik eigenlijk de leukste krant van Nederland maken, elke week opnieuw. Met mooie verhalen. Wat journalistieke diepgang erin. Met zorg opgemaakt. Maar wil ik ook de beste babs zijn, in ieder geval voor elk bruidspaar dat ik trouw: dat ze blij zijn dat ze juist voor mij hadden gekozen. Ik wil me bewijzen. Elke krant. Elke ceremonie.

En dan ook nog willen schitteren in copy? Nee, dat gaat niet.

Dus was de keuze uiteindelijk makkelijk: copy wordt bijzaak, omdat ik daar niet echt een verschil kan maken.

Daar ga ik intussen goed op. Wat ik doe, doe ik niet zomaar, maar doe ik vol overtuiging.

Dus ik wist het. Toen ik gisteravond weer twee tenniswedstrijden had. Nadat ik drie maanden niet meer op de baan had gestaan. Tennis was de afgelopen tijd ‘zomaar iets’ geworden. Ik heb mijn gezin, mijn muziek, ik heb mijn voetbalteam dat ik begeleid, ik heb mijn volkstuin, mijn sociale leven … Tennis deed ik er bij, als het zo uitkwam.

Ik wist dat de kans dat ik gisteren ging winnen, niet zo groot was. Maar twee keer kansloos verliezen, doet toch wel een beetje pijn …