Waarom ik een krant maak?
Om heel veel redenen. Ik geef je er hier een.
Een paar weken terug ben ik bij de bakker. Ben is er ook. Ben is de vroegere dierenarts. Hij zal intussen een heel eind in de tachtig zijn. Maar nog heel goed bij de pinken. Vrolijke, enthousiaste man.
We staan wat te kletsen als Carolien binnen stapt.
‘Over haar zou je nu eens een verhaal moeten schrijven’, zegt Ben direct.
Hij legt kort uit hoe beroemd Carolien is in de paardenwereld, dat hij regelmatig artikelen over haar leest in vakbladen en dat het ook leuk zou zijn om eens een verhaal aan haar in de Erpse Krant – het vakblad van Erp, Keldonk en Boerdonk – te schrijven.
‘Doe ik’, zeg ik.
De week erop neem ik via LinkedIn contact op met Carolien, die doctor in de fysiologie is. Dat we Ben niet kunnen teleurstellen …
We spreken af, op een donderdagavond, bij haar thuis, waar ze bijna twee uur praat over haar wereld: het meten van de gezondheid en het welzijn van paarden. Over hoe zij met haar tools topsporters begeleidt, zelfs op Olympisch niveau: ze is voor vijf Olympische Comités – voor vijf landen dus – actief.
Ben had gelijk.
Mooi verhaal. Interessant verhaal. En … een verhaal waarin Carolien ook vertelt dat haar passie voor paarden is begonnen bij Adri. Even voorstellen: Adri is oud-biologiedocent, oud-wethouder en … oud-topfokker: ooit heeft hij een prijs gewonnen in de pony’s voor beste fokker ter wereld.
Intussen zal hij een jaar of negentig zijn.
Zijn vrouw is vier maanden geleden overleden. Sinds twee weken woont hij in het verzorgingshuis hier in het dorp. Vandaag kom ik hem tegen. Hij aan de wandel, ik op de fiets. Ik stop. Even vragen hoe het met hem gaat. Wetend dat het met Adri altijd gezellig kletsen is. Adri praat graag. En het mooie: Adri kan ook echt overal over praten. En … heeft over alles ook wel een mening.
Al snel haalt hij een opgevouwen blad uit zijn borstzak: het artikel over Carolien, waarin ook hij zelf met zijn pony’s kort ter sprake komt. Het heeft twee weken geleden in de krant gestaan en de kans is groot dat Adri het sindsdien overal mee naar toeneemt, als spraakstof.
Toevallig passeert net zijn kleindochter. Ook die stopt.
‘Ben je weer aan het opscheppen?’
Ze lacht. Adri lacht. Ik lach.
‘Kom een keer op de koffie’, zegt hij, waarna hij me zijn sleutel laat zien met daarop zijn huisnummer.
Zie je: één onderwerp, één artikel, maar zo veel mensen die er mee zijn begaan. Want ook veel anderen hadden het artikel met interesse gelezen.
Ik vind dat heerlijk: die krant bindt een dorp, bindt mensen. Dan hoef je niet meer redenen te vinden om een krant te blijven maken …
Geef een reactie