Visie en missie. Ik heb er meerdere mogen schrijven. Als tekstschrijver. Voor bedrijven die dachten daar houvast aan te zullen hebben of die de teksten vervolgens letterlijk op hun site plantten.
Ik had daar nooit zo veel mee.
Vond het niet leuk om te doen.
Maar dat komt: vaak hing een ondernemer dan zijn ideeën tegen mij aan, waarna ik daar soep van moest trekken. Ik ‘voelde’ het zelden. Het was vaak niet oprecht. Het was zoeken naar een visie. Om maar te kunnen zeggen dat we een visie hebben.
Deze was heel extreem:
Ik was eens bij een speelgoedboer: een bedrijf in buitenspeeltoestellen. Daar hadden we een overleg met de directie en mensen van marketing. Ik was erbij als copywriter.
Toen ik binnenkwam, struikelde ik eerst over een paar kratten bier. De ‘meeting’ was in de kantine, waarin meubilair stond die ze in een gemiddelde bouwkeet buiten zouden flikkeren. De keuken kwam volgens mij rechtstreeks uit een huurwoning uit de jaren zeventig. Totaal afgeleefd. De kastjes hingen schever aan hun scharnieren dan jij en ik na een drankspelletje van vier uur aan de bar. Geen stucwerk tegen de muur, nee, gewoon schoon metselwerk.
Echt, een verhoorkamer in de communistische tijd voelde volgens mij gezelliger aan!
En daar hadden wij het dus over visie en missie, in een gezelschap van een man of 6, 7.
Waar de directeur op een gegeven moment het volgende zegt (en ik lieg dit niet):
‘Wij willen als bedrijf plezier uitdragen …’
Ik heb nog een tekst in elkaar geflanst, maar daarna aangegeven dat dit bedrijf niet bij mij paste. En vrij snel daarna ben ik gestopt met het schrijven van zulke teksten.
Oké, Jeroen. Leuk. Maar waarom vandaag deze anekdote?
Nou, ik was vanmiddag bij het persgesprek van de gemeente Meierijstad, die de pers haar nieuwe toekomstvisie presenteerde. Een document van meer dan vijftig pagina’s. Vol clichés. Maar wel ook een document waar mooie en stevige ambities in doorklinken.
Zelf ben ik niet zo van het zo ver vooruitkijken in mijn werk. Ik doe wat ik leuk vind en wat ik zinvol vind. Maar als ik terug naar huis fiets, met het document van de gemeente in mijn hand, vraag ik het me toch even af: ben ik nu dan toch zelf ook een man met een visie -)
