Afgelopen vrijdag had ik als trouwambtenaar Jeroen mijn eerste ceremonie dit jaar. In het kasteel in Helmond. Prachtige plek. Vriendelijke mensen. ‘Was alles naar wens’, vroeg de gastvrouw me na afloop.
Ja hoor, top geregeld.
De ceremonie was in de Ridderzaal. Met een kleine 100 gasten, die al in de historische zaal zouden zitten, als het bruidspaar zijn entree zou maken. Eerst hij met de kinderen, daarna zij, aan de hand van haar vader.
Muziek bij hun entree? Vivo per lei. Maar dan niet de originele versie van Andrea Bocelli, zo vertelden ze me een paar weken terug, toen ik bij hen op bezoek was, maar van Frédérique. Die versie vonden ze mooier.
‘Wat leuk’, zei ik. ‘Frédérique is een oud-buurmeisje van me.’
Toen moet het idee zijn ontstaan, toen ik dat vertelde. Een paar dagen voor de ceremonie belde de bruid me op. Ze had het er met haar vader over gehad. Of ik het telefoonnummer van Frédérique had, want ze wilde haar vriend verrassen met de live versie.
Leuk stel. Nuchter stel ook.
‘Ik ken hem onderhand meer dan twintig jaar. Dan hoeft ons pap mij toch niet meer weg te geven’, had ze tevoren bedacht.
‘Ja maar … dat lijkt mij wel erg leuk’, had de vader gezegd.
Dat is het ook. Altijd. Want zie je het voor je, afgelopen vrijdag:
de bruidegom die met zijn dochters voor in de zaal staat te wachten, alle gasten die staan, die klappen, juichen als de bruid haar entree maakt, met haar vader, die duidelijk ontroerd is, en Frédérique die zingt, die prachtig zingt. Geloof me: daar kan Spotify niet tegen op -)
De hele ceremonie draaide om het bruidspaar. We hebben gelachen. Gruwelijk gelachen. Dat mocht ook. Het hoefde niet gemaakt romantisch te zijn. Het moest puur zijn. Het moest bij hen passen. En dus: relaxed, persoonlijk en met een gulle lach.
Zelfs de fotograaf ging hier vol in mee.
‘Waar was jij toen ik trouwde’, kwam ze na afloop naar mij toe.
Mooi, zo’n Erps onderonsje.
‘Jullie waren het perfecte team’, appte de bruid me de volgende dag.
Het was mijn eerste ceremonie samen met Frédérique. Binnenkort volgt er weer een. En er komt sowieso een derde, hoop ik. Want als mijn dochters ooit gaan trouwen, hoop ik dat ze mij vragen of ik hen weg mag geven. ‘Ja, natuurlijk’, zal ik dan zeggen, met een traan in mijn ogen waarschijnlijk al. ‘Dat lijkt me geweldig …’
Om er aan toe te voegen dat ik nog een leuk idee heb om de ceremonie nog mooier te maken. En dan bel ik mijn oud-buurmeisje …
Meer Frédérique: www.frederiquemusic.nl
Geef een reactie