Dinsdag was de sterfdag van André Hazes. En je kunt van hem vinden wat je wilt, ik was fan. Nee, ik ben fan. Niet van zijn stijl van leven. Niet van zijn streken. Maar van zijn stem. Van zijn teksten. De smart en de snik.
Altijd vind ik wel weer een ander nummer van Hazes dat past bij mijn gemoedstoestand van die dag of dat moment. Een nummer dat me vrolijk maakt of waar ik juist troost uit haal. Een nummer dat me energie geeft of me de waarde van het leven weer laat inzien.
Ik houd van Hazes. Nog steeds.
Mijn kinderen mogen natuurlijk hun eigen muzikale voorkeuren ontwikkelen, maar dat wil niet zeggen dat je ze niet een bepaalde richting in probeert te duwen. Al is het maar dat je thuis niet de hele dag naar flauw en futloos gezwijmel van jongensbandjes hoeft te luisteren.
En ze hoeven naar hun vriendinnen toe echt geen uitgesproken fan te zijn van Hazes. Liever niet zelfs, want ik realiseer me ook wel dat ze daar niet de blits mee zullen maken (en dan druk ik me waarschijnlijk nog mild uit). Maar dat ze mij af en toe het gevoel geven dat Hazes inderdaad een groot zanger was of dat ze in ieder geval begrip opbrengen voor mijn ‘verering’, zou al mooi en dankbaar zijn.
Daarom was dat moment ook zo mooi. Dinsdagavond. Nota bene op de sterfdag van Hazes, die ik ’s middags met een collega-fan al uitgebreid had herdacht. Met muziek. Veel muziek. Met een pilsje inderdaad. Maar heel bescheiden uiteraard. En zelfs – lachen toch – met een knakworstje, geserveerd door de kastelein die onze middag in het teken van Hazes wel kon waarderen.
Maar dan dat moment dus. Dat ik jongste naar bed bracht. Met het gebruikelijke tegenstribbelen uiteraard. Met het zoeken van uitvluchten. Om maar vooral te proberen dat moment uit te stellen. Tot ik daar klaar mee was. En haar afkapte. ‘Nee, kom op. Naar boven. Het is tijd … ‘
En dat zij me toen aankeek. Met pretoogjes. Een glimlach. En me zingend aanvulde: ‘… de hoogste tijd. U wordt bedankt voor weer een avond gezelligheid.’
———————————————————————————————————-
PS
Wat de foto betreft bij deze column: Dré is er maar wat trots op dat hij naar André Hazes is vernoemd. Soms slaat hij daar alleen een beetje in door ;-)
