Ik ben mijn verhalen

Elke dag een verhaal. Dat is het plan. Vooralsnog.

Begin vorig jaar ben ik begonnen om elke week een blog – een note noemen de mensen in de marketing dat tegenwoordig kennelijk – te schrijven op www.trouwambtenaarjeroen.nl Dat vond ik al ambitieus. Toch ging het eerste half jaar me dat prima af.

Even heb ik het daarna laten verslonzen, om begin dit jaar door te pakken: elke week? Dat is geen kunst. Elke dag, dat is pas een mooi streven! Want wie is er hier de schrijver?

Meer dan honderd verhalen staan er intussen op die site van mij als babs, die allemaal een persoonlijk inkijkje geven in wie ik ben en hoe ik in mijn werk als trouwambtenaar sta. Verhalen met de luchtigheid van bananenvla.

Of die verhalen worden gelezen? Echt, daar ben ik nooit mee bezig geweest. Ook hier niet.

Maar toevallig kreeg ik vorige week een appje van een jonge gast die ik ken uit het Erpse en die zag dat ik hier begonnen was met het schrijven van verhalen. ‘Ik lees ze met plezier’, schrijft hij.

Een man, de zeventig voorbij, had me gegoogeld omdat hij mijn telefoonnummer nodig had, landde op trouwambtenaarjeroen.nl en vertelde me dat hij in de verhalen was blijven hangen en zou willen dat hij nog moest trouwen!

Mooi toch!?

Schrijven om het schrijven. En dan nog worden gelezen ook.

En dan deze ochtend …

Ik heb een kennismakingsgesprek met een bruidspaar in Rosmalen. Vaak plan ik die hier op kantoor, soms – als dat beter uitkomt – spreken we bij het bruidspaar of op een andere locatie af. Nu kwam het zo uit dat ik bij hen op bezoek ging.

Prima. Het is mooi meer. Ik pak de motor en fluit rijdend naar Rosmalen.

Het eerste waar hij me op aanspreekt als ik binnenstap, is het verhaal over dertien vrienden die elkaar het jawoord gaven. Dat verhaal is van 2017. Een van de eerste zelfs. Hij had mijn site uitgebreid gelezen, wist bijvoorbeeld ook nog van een ander verhaal hoe mijn hond heet.

Leuk gesprek.

We hebben het over of ze elkaar een gelofte willen doen tijdens de ceremonie.

‘Had jij niet ook een verhaal over een gelofte geschreven’, zegt de vrouw. Ook zij had zich ingelezen.

Zij kenden me al. Althans, zo voelde het voor hen misschien. Alleen maar omdat ik niet schrijf om te worden gedeeld, niet om te worden gevonden en al helemaal niet om duimpjes te krijgen. Nee, ik schrijf omdat ik dat leuk vind.

Ik ben mijn verhalen.

Heb jij toevallig een eigen site? Echt, ga schrijven. Of nog meer schrijven. En dan niet volgens de regels van marketing, maar volgens jouw eigen regels. Want de afgelopen dagen hebben mij bevestigd: de reacties komen dan vanzelf …