Ik wilde gaan bloggen, schreef ik in een bericht van juli van dit jaar. Dat was de ambitie. En het ei was daarmee gelegd. Met de belofte om daar eens een paar weken op te gaan broeden.
Dat heb ik gedaan. Iets langer zelfs dan gepland. De paar weken werden een paar maanden. En zonder dat het ei uit wilde komen.
Maar ik zal je vertellen: dat gaat nog gebeuren. Dat voel ik. Er zit leven in het ei. Ik heb zelfs het gevoel dat er veel meer dan alleen een blog in zit.
Want met het nadenken over een blog, vaak ’s nachts, als de geest in rust is, komen de meest wilde ideeën mee opzetten. Dan gaat de adrenaline met me op de loop. Ga ik notities maken. Lig ik te woelen. En wil ik liefst direct aan de slag.
Totdat de ochtend aanbreekt. Ik door de orde van de dag weer terug word gefloten. En het enthousiasme dat die nacht met geen mogelijkheid getemperd leek te kunnen worden, toch het onderspit delft. Nota bene van de sleur. De routine. De hang naar zekerheid. En het besef van verantwoordelijkheid.
Dat herhaalt zich. Telkens weer.
Moet ik de ambitie dan maar laten varen? Het gevoel dat er meer is dan wat ik nu doe maar zien te onderdrukken? Moet ik me neerleggen bij het feit dat ik lekker te werken heb en daar maar tevreden mee moet zijn?
Nee.
Toevallig las ik deze week nog een site van een Amerikaanse blogster die schreef dat de aanloop naar iets nieuws, zoals een blog, vaak heel veel energie vreet. Dat het je slapeloze nachten kan kosten (klopt). Dat het je kan doen twijfelen aan jezelf (klopt). En dat je soms de neiging hebt om de hoop op te geven (klopt).
En ik geloof haar. Ik wil haar geloven. Nog steeds.
Wat ik doormaak – de momenten van euforie en enthousiasme afgewisseld met onzekerheid en faalangst – het hoort er bij. Het hoort er allemaal bij.
En dus zal ik volharden. Ik blijf broeden. Op een blog. Op het idee. En op de consequenties ervan op wat ik nu doe. Dat ei komt uit. Al is het maar om te bewijzen dat ik geen zwakke ‘broeder’ ben …
Goh, Jeroen! Wat komt dat gevoel mij bekend voor!
Ook ik lig vaak ’s nachts wakker en maak aantekeningen.
Gave ideeën voor de websites die ik bijhou, of voor een leuk verhaal. Maar heel vaak vind ik het ’s morgens dan weer niks en werk ik het niet verder uit. Of, inderdaad, ben ik bang dat het idee of verhaal belachelijk gevonden zal worden. Faalangst? Misschien wel. Onzekerheid? Na al die jaren nog? Laten we daar nou eens gewoon maling aan hebben! Hoeveel mensen zijn er nou helemaal die een artikeltje of een verhaal durven schrijven of een idee op papier zetten? En als ze dat dan al doen, wel eens op de Nederlandse taal gelet? En dan zijn wij onzeker en bang om te falen? We lijken wel niet goed wijs!
Ja, vreemd hè. Ook omdat we er niets mee te verliezen hebben. Alleen maar iets mee te winnen. We gaan hooguit een keer onderuit. Of nog een keer. Maar ach, dat kunnen we wel hebben, toch? Ik zou zeggen: gas erop, Loes! Aan de slag met die ideeën!