Ervan overtuigd zijn dat je nog lang niet oud bent. Sterker nog: menen dat je er nog uitziet als in je beste dagen. Een man van de wereld. Een adonis. Volwassen weliswaar, maar met een jongensachtige en misschien zelfs nog wel aantrekkelijke ondeugd.
De wereld ligt nog aan je voeten.
Je geniet van het leven. Met volle teugen. Je bent fit, loopt over van de energie. Je ziet overal kansen en uitdagingen, hebt het gevoel dat er nog onverwacht mooie dingen op je pad kunnen komen, hebt nog een sterke drive om te veranderen, te blijven veranderen, om dingen vast te pakken en naar een hoger plan te tillen.
En trouwens: in de kroeg en op het voetbalveld doe je nog steeds niet onder voor de jonkies. De naweeën duren dan wel weliswaar iets langer, maar niemand die daar weet van hoeft te hebben.
Je bent veertig. Pas veertig. En als je in de spiegel kijkt, zie je zelf geen verschil met tien jaar geleden.
Daarom kwam die opmerking ook zo onverwacht hard aan.
We waren op weg naar het zwembad. De jongste zat met een vriendinnetje op de achterbank. Ze deden een spelletje. Ik zie, ik zie, wat jij niet ziet …
Ik deed mee. Gezellig.
Totdat het vriendinnetje van vier jaar oud aan de beurt was, de auto lange tijd zoekend rondkeek – want het voorwerp moest zich in de auto bevinden – waarna ze zich tot mijn dochter richtte: “Ik zie, ik zie wat jij niet ziet en het is … grijs.”
Mag jij eens raden wat uiteindelijk het goede antwoord was …
En mag ze toch nog vaker komen spelen?