Joleeeeeeene

Van die dagen dat je even klaar bent met alles en iedereen. Dat je geen zin hebt in het alledaagse. In dat wat je altijd al doet.

Van die piekerdagen. Dat je de knorpot uithangt. Uit onzekerheid. Twijfels. Dat je zelfs serieus overweegt om de pen er definitief bij neer te gooien. Om eens te kijken of er niet iets anders is dat jou ook past. Of dat jou wél past. Niet meer schrijven. Maar iets heel anders.

Zo’n dag heeft iedereen wel eens. Toch?

Ik had hem vorige week donderdag.

Dat er niks vlotte. Dat ik wist dat ik beter kon stoppen. Computer uit. Deur dicht. En weg. Met de hond. Of op de motor. Gewoon weg. Omdat je daarna waarschijnlijk wel weer de energie hebt. Daarna wel weer de uitdagingen ziet.

Dat weet je. Heel goed. Maar je doet het niet. Omdat je hoopt, tegen beter weten in, dat je ineens je draai wel weer vindt.

En zo sleurde ik mezelf door de donderdag heen. Achter de computer. Zoekende. Naar ik weet niet eens wat.

Uiteindelijk werd het ook deze dag avond en moest ik met oudste nog naar Sint-Oedenrode. Even iets ophalen. Heel snel. Er met mijn gedachten niet helemaal bij. Want met mijn kop nog in de piekerstand.

Maar dan. Die terugweg.

Driver’s seat op de radio. Ken je hem? De eendagsvlieg van Sniff’n the tears. Die begint met een korte, vlammende gitaar. Oudste, naast me, zet de radio harder. Doet mee. De luchtgitaar. Eentje met een vreemde kronkel erin weliswaar, maar hij speelt. En hoe? Vol overtuiging. Ik kijk haar aan. Glimlach. Zet zelf de radio nog harder. Vol open nu. En zing mee. Driver’s seat. Oehoe. Driver’s seat. Yeaeaeheaeaea.

Volgende nummer.

Jolene. Hopsakee. De wereldhit uit begin jaren zeventig van Dolly Parton. Een naam en een tijd die oudste totaal niks zeggen. Doet er ook niet toe. Ik zing. En zij zingt mee. Of is het andersom? Jolene, Jolene, Jolene, Joleeeeeene. Uit volle borst. Om maar vooral boven de radio uit te kunnen komen.