De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik de afspraak niet in de agenda had gezet en het me pas gisteravond te binnen schoot dat Britt vandaag om 09.00 uur op de stoep zou staan.
Slecht, ik weet het.
Britt was niet de eerste die hier een korte snuffelstage kwam lopen. Drie maanden geleden draaide Lotte al een dagje met me mee. Was leuk. Ik had de dag goed voorbereid. Had een interview ingepland, een bezoek aan een bedrijf en een gesprek met de jeugdbibliothecaris, met wie ik nog eens zou brainstormen over wat we voor elkaar zouden kunnen beteken. Hoe leuk zou het zijn als ook een jongere daarin mee zou denken.
Maar nu was de agenda leeg.
Dat wil zeggen: ik had de dag gereserveerd om een aantal telefonische interviews af te nemen. Een klusje waar Britt – 15 jaar en 3 Havo – me niet in zou kunnen helpen. En eigenlijk … kwam het me niet zo heel goed uit dat ze juist vandaag zou komen. En eigenlijk … baalde ik er van dat ik zo laks kon zijn geweest.
Maar gelukkig deed Britt niet moeilijk.
Sterker nog: ze was nieuwsgierig hoe ik in het schrijversvak terecht was gekomen. Luisterde naar mijn verhaal. En haakte daar zelfs op in toen ik met haar ging overleggen hoe we de dag aan zouden vliegen.
“Je vertelde dat je met de Erpse Krant bewust inzet op papier”, zei ze. “Terwijl de wereld steeds meer online gaat. Zal ik daar eens een artikel over schrijven; over hoe ik daar als 15-jarige tegenaan kijk?”
…
Inderdaad, ik dacht precies hetzelfde: top!
Terwijl ik die ochtend mijn belrondje deed en testimonials aan het schrijven was, schreef Britt hier op kantoor haar persoonlijk relaas over online en offline media.
Ze had het super gevonden, vertelde ze me aan het eind van haar werkdag bij mij. Echt super.
Want twee keer eerder had ze al een snuffelstage gelopen. Maar twee keer eerder was dat bij snuffelen gebleven. Kijken, kijken, niks doen.
Bij mij had ze voor het eerst ook echt iets mogen doen.
Ze bloosde zelfs lichtjes van trots toen ik haar vertelde dat ik haar verhaal volgende week in de Erpse Krant wilde plaatsen, met haar naam daar uiteraard bij.
Dankjewel, zei ze.
Nee, jij bedankt, Britt. Zei ik. Echt.
Ze stond op. Trok haar tas open. En gaf me een cadeau. “Heeft mijn moeder uitgezocht. Ik wist zelf namelijk niet zo goed wat ik moest geven.”
Vijf halve liters bier. In blik. Met een kaartje, met daarin in handgeschreven letters: ‘Bedankt’.
En nu bloosde ik. Want ik schaamde me dat ik me niet beter had voorbereid en dat ik had gebaald dat Britt vandaag, net vandaag, langs zou komen.
Bedankt, Britt. Echt.
En iedereen die eens wil komen snuffelen aan het schrijven of aan het uitgeven van een krant: wees welkom. Volgende keer ben ik weer op en top voorbereid!
Haha, leuk geschreven! En wat een heerlijk kind die Britt! Ik ben benieuwd naar haar artikel, maar ik zie ineens ‘Hoera, ik ben 15!’. Dat moet hem zijn! Ga meteen kijken.