‘Speel met je kinderen’

‘Speel met je kinderen.’

Zoiets was het wat hij zei.

Afgelopen maandag overleed Paus Franciscus. Nou ben ik rooms-katholiek van huis uit, maar heb ik het geloof al wel een tijdje afgezworen. Om dezelfde reden als veel andere mensen: de kerk heeft deze eeuw zijn best gedaan om te laten zien dat het op veel vlakken een achterhaald instituut is.

‘Zo veel misstanden’, hoorde ik laatst iemand zeggen. Volgens mij was het aan de bar, op woensdagavond, na de repetitie.

‘Klopt, maar er gebeuren ook heel veel mooie dingen uit naam van het geloof’, antwoordde iemand, licht gepikeerd.

Had hij ook wel weer een punt, vond ik. Want veel mensen halen steun, troost en kracht uit hun geloof. En alleen daarom al – of misschien: alleen daarom – kan het fijn zijn om te geloven.

Het overlijden van de paus raakt me niet diep, maar laat me ook niet helemaal onberoerd, merk ik. Dat heeft met de documentaire over zijn leven te maken, die ik een paar jaar terug zag.

In die film zat een monoloog van de paus. Ik kan me hem niet meer scherp voor de geest halen. Hij ging volgens mij in op de toenemende druk in ons leven. Wij willen maar meer. Steeds meer. De norm ligt steeds hoger.

Ken je die recente radioreclame van SnowWorld? Een mannenstem die dan zegt dat ‘47% van de Nederlanders aangeeft slechts één keer per jaar op vakantie te kunnen.’

Het is vies taalgebruik, vind ik. Mensen de indruk geven dat het toch echt niet normaal is als je maar één keer per jaar op wintersport kunt. Ach arme wij! Wat een ellende. Wat een armoe. Zie eens hoe slecht wij het in dit land hebben!

Dat klinkt door in de commercial.

En de paus dus die in de documentaire daar op inhaakt. Niet op die commercial, maar op het gevoel dat er onder ligt.

Laat dat materiële streven, het streven naar meer, nu eens los, zegt hij. Kijk naar wat je hebt. Je gezin. Je kinderen. Ga niet meer werken om nog meer geld te kunnen verdienen, alleen maar om vaker op wintersport te gaan, een groter huis te kopen, een dikkere auto, enz.

Nee, zegt de paus, neem de tijd om met je kinderen te spelen. Geef hen jouw aandacht. Dat verdienen ze niet alleen, dat hebben ze ook nodig! Dat is de basis: liefde voor onze kinderen.

Het heeft mij weer doen inzien dat het geloof inderdaad ook veel mooie kanten kan hebben.

Dus toen ik Tweede Paasdag thuis op het terras ging zitten, kon daar voor mijn gevoel maar één drankje bij worden gedronken …

Proost Paus. Dank voor je inspirerende woorden!