Lente. En dus tijd voor nieuwe kleren. Zaterdag ben ik in Veghel gaan shoppen, bij Jeroen van den Akker. Mooie zaak. Vriendelijke mensen. Daar zou het gaan gebeuren. Een blouse had ik nodig. Gewoon een nette blouse.
Dat werd een lichtblauwe. Inderdaad, weer een lichtblauwe. Net als die andere nette blouse van mij. Blauw blijft kennelijk mijn kleur. Keurig getailleerd wederom. Waarbij de onderzijde van de blouse net over de riem valt. Wat mij een zakelijke, maar toch vlotte en zelfs redelijk sportieve uitstraling geeft. Voor alle doeleinden geschikt.
Maar deze blouse was anders blauw. Er zat een licht motiefje in verwerkt. Net weer iets toffer. Net weer iets meer van deze tijd. Vlot, maar tegelijk ook veilig. Gewoontjes misschien zelfs wel. Niks mis mee trouwens, hoor. Dat is altijd mijn stijl geweest. Niet te markant. Niet te opvallend. Gewoon Jeroen.
Totdat Susanne met die tweede blouse aan kwam zetten. Een witte blouse, bedekt met bonte bolletjes. In rijtjes boven elkaar. Alsof er een soort van Vier op een Rij op de blouse is gespeeld. Door heel veel mensen. Met fiches in alle denkbare kleuren, zonder dat het een winnaar heeft opgeleverd. Tot boven toe vol gestapeld dus.
En nog was de ontwerper kennelijk niet klaar met spelen. Want alle bolletjes – en geloof me: het zijn er tientallen in totaal, misschien zelfs wel honderden – bevatten teksten. Elk bolletje een andere tekst.
Trek die eens aan, was het verzoek.
En ik gehoorzaamde.
Eigenlijk is hij nog wel leuk ook, zie Susanne. Dat vond ook de verkoopster. Het is eens wat anders, vertelde ze.
Ik bekeek me in de spiegel. Beter had ik het niet kunnen verwoorden: anders. Maar hoe langer ik keek, hoe beter de blouse me beviel. Deze blouse gaf me bravoure. Maakte me tot een verschijning. En dat paste wel bij een schrijver. Toch?
Ik hakte de knoop door. Ik ging voor de bolletjesblouse. Klaar. Ongeacht wat de kinderen er van vonden, die me al aankeken alsof ze Mark Rutte in een joggingbroekje voorbij zagen komen. Of de kleurrijke Josje van K3 in een tuttig grijs mantelpakje. Het is eens wat anders dan je verwacht.
Vraag is nu alleen wanneer ik de blouse voor het eerst in het openbaar ga dragen. Wanneer ik voor het eerst alle schroom van me af durf te gooien en ik de nieuwe Jeroen durf te laten zien.
Dat vergt nog wat tijd. Een stukje vertrouwen ook, dat ik vooral zal moeten krijgen van de mensen om me heen. En daar ontbrak het begin deze week aan. Toen ik op het punt stond de blouse aan te trekken. ‘En Susanne een glimlach toch niet wist te onderdrukken. ‘Ach’, zei ze. ‘Je kunt hem altijd nog met carnaval aantrekken …’
