Mama is jarig. En dus moest er worden geshopt. Zonder mama. Met mij.
Jongste wist al precies wat ze wilde kopen. Een lekkernij bij Rudolf Vermeulen, de chocoladewinkel in Veghel. Net als vorig jaar. Toen werd het een groot chocolade hart waarop de chocolatier met marsepein krulletters ‘voor de allerliefste mama’ had gespoten.
De hele week had ze zich al op het kopen van het cadeautje lopen verkneukelen. Maar niets tegen mama verklappen hè, had ik haar op het hart gedrukt. Nee, nee. Dat zou ze niet doen. Beloofd.
Maar hints geven. Daar had ik natuurlijk niets over gezegd. Dus nee, wij gingen zaterdag niet shoppen, vertelde ze mama nadrukkelijk. Want papa moest zijn schoen naar de schoenmaker brengen en zij ging mee. Gezellig. Toch?
Dit jaar viel de keuze bij Vermeulen, na lang, heel lang zoeken, op een brocant fotolijstje, waarop een ovaal chocolaatje was aangebracht met daarop de letters ‘love’. Netjes in laten pakken. En trots als een pauw naar huis.
Niets verklappen, hè, liet ik haar onderweg nog eens beloven.
Nee, nee. Maar mama moest natuurlijk wel weten dat ze niet in de rechterla van haar bed moest kijken; de la waar ook haar knuffels liggen opgeborgen.
En vooruit, dan kon ze ook wel alvast door laten schemeren dat ze inderdaad al een cadeautje had gekocht. Wat het was, wilde ze natuurlijk niet zeggen. Mocht ze ook niet van mij verklappen, zei ze. Maar dat het niet goed zou zijn voor de buik, dat kon mama maar alvast weten. En dat mama er zelf nog iets bij moest zoeken, ‘een foto bijvoorbeeld’, daarmee zou ze vast ook haar belofte aan mij niet schenden.
Maandagavond, de dag voordat mama zou verjaren, kon ze de slaap maar niet pakken. Zo opgetogen was ze over de volgende ochtend. Zo spannend ook vond ze het. Haar cadeau had ze deze avond al drie keer op een andere plek verstopt. Nu lag het achter de gordijnen, waar mama het zeker niet zou vinden.
Knap hoor, dat je het niet hebt verklapt, complimenteerde ik haar.
Ja, ze ging slapen. Nu echt. Maar haar pretoogjes die net boven het dekentje uitkwamen verraadden dat het haar voorlopig nog niet zou gaan lukken.
Toen Susanne later op de avond thuis kwam – en jongste eindelijk sliep – vertelde ik haar met een lach hoezeer ze naar het feestje toeleeft. En zo grappig, zei ik: ze heeft haar chocolaatjes al wel drie keer op een andere plek verstopt.
…
Oeps.
