‘De lesbie is naar de buren.’
Dat klinkt als een gecodeerd bericht dat uit een krakkemikkig transistorradiootje de ether is ingestuurd. Een bericht op Radio Oranje. Tijdens WOII vanuit Londen naar verwachtingsvol Nederland gestuurd. Op een zolderkamertje beluisterd. Met de ramen geblindeerd.
‘De lesbie is naar de buren. Ik herhaal: de lesbie is naar de buren.’
Blikken die elkaar wisselen. Vluchtig. Blikken van bevestiging. En van onuitgesproken hoop. De laatste stand van zaken is bekend. Of misschien zelfs wel de concrete opdracht aan de strijders in het verzet. De radio wordt snel weer verborgen.
Vandaag is het jongste die binnen komt gerend. In lichte paniek. Roepend: ‘De lesbie is naar de buren’.
En ik kan niet anders dan glimlachen. Ik ken namelijk de code.
Oudste noemde vroeger het lesbisch stelletje dat in de buurt woonde steevast frisbee. Vrouwen die van vrouwen houden, dat waren in haar wereld frisbees. Punt. En hoe vaak we haar ook hebben proberen uit te leggen dat de buren lesbies waren en dat die platte schijf tussen haar buitenspeelgoed haar frisbee was, ze volhardde.
Jongste is net zo volhardend als oudste. Maar dan precies andersom …
