Vandaag is de dag van de kleine schrijver, las ik. Dat zette me aan het denken.
Want er zijn alleen in ons land al naar schatting een ‘kleine’ miljoen kleine schrijvers. Bijna een miljoen mensen die keihard werken om met het hoofd boven het maaiveld uit te komen. Ooit. Die ervan dromen om te worden opgemerkt en te worden gelezen. Ooit.
Een kleine miljoen mensen die vaak avond aan avond produceren en schaven. In hun eigen kleine wereld. Vol ideeën. Vol overtuiging. Maar vol twijfels en onzekerheden tegelijkertijd ook.
10 December is in 2010 uitgeroepen tot de dag dat we even bij de kleine schrijvers stilstaan. Uit respect voor hun passie. Voor hun prestaties, die vaak weliswaar onopgemerkt blijven, maar daardoor niet altijd minder groots zijn of minder waarde hebben.
Uit respect ook voor hun wilskracht. Voor het feit dat ze dromen hebben en die durven najagen.
Ook ik betuig vandaag mijn respect, maar verkeer daarnaast in een jubelstemming. Een gepast gevoel kan ik in alle bescheidenheid maar niet onderdrukken. Ik realiseer me vandaag, op deze speciale dag, dat ik een voorbeeld ben voor bijna een miljoen Nederlanders. Want met mijn 1.97 meter schoon aan de haak ben ik wat een miljoen mensen maar wat graag zouden willen zijn: misschien wel de grootste schrijver van Nederland …
