Nog steeds is Leentje een deel van ons gezin. Althans, als het aan de jongste ligt. Het konijn, dat zijn meisjesnaam te danken had aan het feit dat ons was voorgehouden dat het een meisje was in plaats van de agressieve macho tot wie het zich later ontpopte, is inmiddels meer dan twee jaar geleden heengegaan. Gestorven in onze armen. Nadat hij al weken niet meer at en zienderogen achteruitging. En met zienderogen bedoel ik dan vooral mijn ogen; en niet die van de kinderen, want die keurden het gitzwarte stuk venijn al maanden, wat zeg ik: al jaren, geen blik meer waardig.
Opgeruimd stond netjes. Vonden wij dan ook. Direct na de plechtige uitvaart in de voortuin van mijn ouders, compleet met afscheidswoordje, hebben we zijn hok, dat door het gefrustreerde knagen en plassen van broer konijn eigenlijk geen dierwaardig onderkomen meer mocht heten, afgebroken.
Geen haan die ooit nog naar het konijn zal kraaien, dacht ik. (meer…)
