Zojuist ging de telefoon op de redactie die ik beman; die van de Erpse Krant. Een vrolijke vrouw aan de lange lijn. Die direct heel enthousiast begon te vertellen over de herkomst van port.
Mijn hart sloeg over.
Die vertelt mij dadelijk dat ze een persreis naar Portugal aan het organiseren is om een aantal gerenommeerde journalisten de kans te geven om een artikel te schrijven over de kennelijk unieke herkomst van port.
En zij had daarbij ook mij in gedachten, zou ze me ieder moment gaan mededelen. Ik als schrijvend hoofdredacteur van de Erpse Krant (en met een ervaring als druivenplukker in Frankrijk). Om de mensen in Erp, Keldonk en Boerdonk uit eigen ervaring eens bij te praten over de zoete smaak en minstens zo zoete herkomst van deze Portugese wijn.
En eerlijk gezegd: ik vond dat ik dat snoepreisje wel had verdiend.
Als razende reporter bedien ik me hoofdzakelijk van mijn ‘fietske’ of auto – en soms zelfs de benenwagen – en bestrijk ik afstanden die hemelsbreed niet veel verder liggen dan vijftien kilometer van de redactieburelen.
Ik offer hele toetsenborden op aan lokale aangelegenheden. En begrijp me goed: dat doe ik met heel veel liefde en plezier, hoor. Maar in de wetenschap dat ook buiten dit gebied prachtige verhalen voor het oprapen liggen; en met het heimelijke verlangen ook om die verhalen aan Erp, Keldonk en Boerdonk te vertellen.
Dat zou mijn werk en de krant allemaal net wat gevarieerder, uitdagender en avontuurlijker maken.
Zou dit telefoontje dan het begin zijn van de gewenste upgrading van de Erpse Krant en mij als schrijvend verslaggever. Niet louter meer het lokale nieuws, maar de krant als ‘magazine’. Met iedere keer verrassende verhalen, iedere keer uit een andere hoek.
En deze keer dus uit Portugal.
…
“Hallo, bent u daar nog? Fijn. Of u dus in de Erpse Krant eens aandacht wilt besteden aan Port? Ja? Dan stuur ik u het persbericht met daarin alle informatie toe. Dank u wel voor uw medewerking …”
