Heel eerlijk: ik heb wel eens getwijfeld. Blijf ik de rest van mijn leven schrijven?
Intussen weet ik dat ik dat wil. Ja, ik blijf schrijven.
In voor- en tegenspoed.
Omdat ik weet en zie dat schrijven steeds belangrijker wordt!
Huh? Belangrijker? Maar we lezen toch steeds minder? We laten ons toch steeds meer leiden door beelden? Facebook, Instagram, Snapchat, enz. We lezen beelden, geen teksten. Teksten zijn te langzaam. Kosten tijd. Spaarzame tijd.
Klopt.
En dus wordt het nog belangrijker dat de teksten die je schrijft ook goed zijn. Maar dan ook echt goed. Dat je teksten to the point informeren. Dat ze tot leven komen. Dat ze verrassen, prikkelen, vermaken, enthousiast maken. Omdat ze pas dan ook worden gevonden, gelezen en gedeeld. En pas dan ook een duimpje krijgen.
Ik schrijf nu al zestien jaar.
Ik zet iedere dag een andere pet op. Ben vandaag journalist en morgen copywriter, blogger, columnist of uitgever. Dat verwarde me wel eens. Wat ben ik? Wat moet ik zijn?
Gevolg was dat ik me vaak, te vaak, in een ondergeschikte rol duwde. Ik hing mezelf aan de laatste mem en liet ontwerpers, webbouwers, marketingmensen, enz. gewillig voor. Ik was toch ‘maar’ de schrijver.
Ik hang daar lekker, hoor, aan die achterste mem. En ik ben ook niet de persoon die meent dat hij anderen perse moet passeren. Maar ik ga er wel voor zorgen dat ze me daar vooraan beter gaan horen.
Vanaf nu.
Wetende dat teksten er toe doen. Meer dan ooit.
Wetende ook dat hier mijn hart ligt, in het schrijven. Dat ik niks beter kan ook dan dat. En dat ik daar van waarde kan zijn voor anderen. Omdat je met teksten nog echt een verschil kan maken. Meer dan ooit.
