De afgelopen dagen ben ik als tekstschrijver bezig geweest met een wel erg leuke klus. In de AgroFood: het interviewen van lectoren die aan de HAS zijn verbonden. Ging allemaal telefonisch. Want moest snel, snel, snel. Strak tegen de deadline aan.
Maar wat een inspirerende interviews.
Met bevlogen mensen, die via het onderwijs bijdragen aan een van de pittigste uitdagingen waar we als wereld voor staan: het voeden van de wereldbevolking. En dan met oog voor gezondheid en met respect voor de aarde.
Wist je bijvoorbeeld dat naast overgewicht ook ondervoeding een serieus probleem is in Nederland?
Naar schatting 20-40% van de bewoners van zorginstellingen krijgt niet meer de juiste voedingsstoffen binnen.
“Mensen hebben te maken met verlies, verdriet en fysieke problemen en raken in een vicieuze cirkel. Ze hebben te weinig fut, bewegen minder, krijgen minder trek en gaan minder of anders eten, waardoor ze niet altijd meer de juiste voedingsstoffen binnen krijgen”, vertelt Annet Roodenburg, lector Voeding & Gezondheid, in een van die interviews.
Het fascineert me.
Die voedingsproblematiek. De manier waarop de nieuwe generatie studenten wordt opgeleid: niet kijken naar de problemen, maar naar oplossingen. De groeiende interdisciplinariteit van opleidingen. En de vele initiatieven die er al zijn.
Zo vertelde een andere lector over True Price, een NGO die de echte kostprijs van producten berekent. Die dus ook kijkt welke schade aan het milieu is toegebracht om een product te produceren, wat de sociale schade was en wat de verspilling is geweest.
Superinteressant.
En gaaf ook om te horen dat methodologieën als die van True Price in het onderwijs worden ingepast, zodat duurzaamheid niet iets is wat wordt afgevinkt maar in de genen komt te zitten van de nieuwe generatie.
Was ik een ‘paar’ jaar jonger geweest, dan had ik wat beter mijn best gedaan op de bèta-vakken en zou ik vol hebben ingezet op een studie aan de HAS. Van de andere kant: erover mogen schrijven, voelt ook als een voorrecht …
