Deze week is het precies tien jaar geleden dat ‘mijn’ eerste Erpse Krant verscheen. Iets meer dan tien jaar geleden dus al dat ik mijn jawoord aan Frans van Hek en Jan Penninx gaf, de vorige ‘eigenaren’ van de Erpse Krant.
Tien jaar. Die voorbij zijn gevlogen.
Heb ik nooit spijt gehad?
Oh jawel. Relmatig zelfs. Alleen al dat eerste jaar. De krant was vaak niet dikker dan zestien pagina’s; soms zelfs maar twaalf. Maar het gebeurde maar al te vaak dat de nachtklok twaalf keer had geslagen voordat hij eindelijk klaar was. Nachtbraken was het.
En dan de onzekerheid.
De beslissing om met de krant aan de slag te gaan, had ik puur op gevoel genomen. De
commerciële vooruitzichten waren op zijn zachtst gezegd niet florissant. Hoe zou ik, als commerciële kneus, dat tij kunnen keren? Ik wist het niet. Echt niet. Vertrouwde er op dat het wel goed zou komen.
En sowieso: waar had ik gestaan of wie was ik geweest als ik geen ja had gezegd tegen de Erpse Krant?
Was ik dan nu de anchorman van het Achtuurjournaal geweest? Ik heb er de looks en de voice voor. Toch? Of misschien reisde ik als reporter wel de wereld rond, met mijn pen en camera, op zoek naar bijzondere verhalen? Maakte ik reisverslagen? Of had ik al dertig kinderboeken op mijn naam staan? Ik weet het niet. En zal het ook nooit weten.
Dus ja, af en toe heb ik spijt. En af en toe heb ik het lastig; zwaar misschien wel. Dan mis ik het heilige vuurtje dat me warm en enthousiast houdt om door te gaan.
Daar komt nog eens bij dat de wereld steeds sneller wordt. We communiceren steeds vaker alleen maar met beelden; hooguit nog met flarden tekst. Kom ik daar aan, met mijn 41 lentes jong. Een kerel midden in het leven, die – tsss – nog in een krant gelooft.
Dat knaagt wel eens. Leidt tot gepieker, twijfels en spijt.
Maar meestal …
Meestal ben ik gewoon heel dankbaar. Voor de kans die de krant me heeft geboden om mijn verhalen te schrijven. Vind ik het top dat de krant intussen zo veel vaste rubrieken heeft en dat zo veel mensen de krant gebruiken om hun verhaal te doen en hun talenten te etaleren. Vind ik het super dat een ondernemer zegt ‘Wow, wat wordt die Erpse Krant goed gelezen, zeg’. En vind ik het hartverwarmend dat ik word gebeld door een man van bijna negentig jaar oud, die vertelt dat hij zijn hele leven in Erp heeft gewoond, onlangs is verhuisd, maar zegt dat hij één ding toch wel heel erg mist: de Erpse Krant.
Kortom, voorlopig ga ik nog wel eventjes door met de krant. Dan maar niet met mijn kop op de televisie …
